Freonskip
Australian Labradoodles

Kop d’r voor en Hupsakee! - Door Dieuwke
Bevalling en week 1 — 28 oktober 2019

Het begon op woensdag 23 oktober. In de avond werd ik onrustig. Kon m’n draai maar niet vinden. Het lekker liggen lukte niet meer, dus liep en zat ik. De hele verdere nacht. En ook donderdags de hele dag. Ik was zo aan het hijgen. En ik wilde graag graven. Dat vind ik normaal gesproken ook al erg leuk, iets verstoppen in de tuin. Maar nu was het weer ánders. Ik voelde dat mijn leven in mijn buik eruit wilde. En het mocht van mij ook wel hoor, mijn buik zat me dwars en het zat me allemaal niet lekker op m’n maag. Gelukkig vond ik heerlijke kruiden in de tuin die ik plukte en met smaak op at. Saskia vond dat eventjes spannend merkte ik, maar later was ze er wel relaxed onder en liet ze mij m’n gang gaan. We sliepen dus beiden niet, Saskia en ik. Overdag niet en ‘s nachts ook niet.

In de loop van de donderdag werd mijn onrust steeds erger, en hijgde ik ook steeds sneller. Als een op hol geslagen zaag klonk het volgens Saskia. Vlak voor middernacht begonnen mijn “reisweeën” zoals Saskia ze noemde. Om het pupje op te laten schuiven. Later ging ik echt meepersen. Iets wat je zomaar overkomt. Het komt op als poepen, je móet gewoon. Kop d’r voor en Hupsakee! Om 01.00 uur op vrijdag 25 oktober is mijn eerste pupje geboren. Een klein manneke van 245 gram. Eelke was er ook bij, dat vond ik heel prettig.

Saskia had gedacht dat ik misschien zou schrikken als er ineens een levend wezentje uit mij zou komen. Nou, echt niet dus! Dit kleintje maakte mij mamma! Ik wist direct wat ik moest doen; vliezen, navelstreng, nageboorte (lekker!!) en aan de borst. Heel natuurlijk, vanzelfsprekend voor mij.

Hierna nam ik rust. Ik was best moe van de lange aanloop in de voorbereidende- en ontsluitingsfase. Ik heb eventjes liggen slapen. Om kwart over drie diende nummer twee zich aan. Weer een paar keer m’n snuit in de lucht: OeFF en Floep! Daar was hij al, weer een jochie, welkom! Saskia zei dat het me gemakkelijk af ging, tja: zoals ik zei: wat moet dat moet, Hupsakee! Dit ging door tot om 09.00 uur vrijdagochtend mijn laatste pupje ter wereld kwam, de “zwaarste”: 305 gram. Allemaal lichtgewichtjes.

Sommige pupjes heb ik lopend door de keuken ter wereld gebracht, Saskia met een handdoek erbij. Dat ging me zo gemakkelijk af. Ik vond het prettig om ondertussen te lopen. Saskia liet me lekker m’n gang gaan. Fijn.

En nu zijn we een paar dagen later. En lig ik hier met mijn negen kerngezonde kleintjes lekker warm in de werpkist. Negen stuks! Ja. Dat is inderdaad wat anders dan de vier die op de echo te zien waren haha. Ik hoefde niet te wennen. Doe wat ik moet doen. Voeden, poetsen en warmte en liefde geven.

Mijn naweeën hebben me nog wel een paar onrustige nachten gebracht. Tjeerd zal in het voorjaar wel een paar flinke kuilen in de tuin moeten bijwerken… 😏 Ik hoop dat ik vannacht weer wat beter kan slapen. Voel me op dit moment weer top! En mijn negen kleintjes zijn super tevreden. Ik ben tige grutsk! Trots dus 🤗

Note van haar vrouwmens Saskia:

Die Dieuwke. Een natuurtalentje! Bevallingsverhalen… Ze nam uitgebreid de tijd in de aanloop naar de daadwerkelijke uitdrijving, maar dát ging vervolgens ongekend soepel! De pupjes werden stuk voor stuk zo’n beetje ter wereld gelanceerd! Gelukkig had ik hulp, afwisselend van Tjeerd en de kinderen, met het opschrijven van de tijden en gewicht, het warm maken van kruikjes en het maken van een bakje koffie. Ik moest er echt goed mijn aandacht bij houden om niet een worp te missen. Iets wat we met Fay anders gewend waren. Een verademing dat het ook zo kan. Had ik me acht weken lang flink zorgen over gemaakt, als dat eerst maar achter de rug was…

En ja zorgen maken kan ik als geen ander 😎. Ik weet wat er allemaal mis kan gaan en voel me enorm verantwoordelijk voor de gezondheid en welbevinden van Dieuwke en haar kleintjes. Zoals Dieuwke al zei was ik wat gespannen toen zij kruiden uit de tuin ging eten. Dat was ik niet gewend van Skip en Fay. Ze zocht heel doelgericht. De Verbena (ijzerhard) moest ze hebben! Na even het internet te hebben geraadpleegd zag ik dat die kruiden goed helpen als je niet lekker op je maag bent èn het helpt weeën krachtiger te maken. Wat zit de natuur toch mooi in elkaar hè.

Mijn lieve collega Angela, “oude rot in het vak”, zei het al tegen mij: “Sas, vertrouw op haar instinct!” En inderdaad, dat instinct van Dieuwke kan ik feilloos vertrouwen. Ze weet wat ze nodig heeft en wat ze doet. Prachtig! Dus naast al die oprechte zorgen lukte het mij nu ook om enorm te genieten van dit hele proces van de geboorte van deze negen allerschattigste pupjes. Zes reutjes en drie teefjes, alle negen chocobruin.

Wat voel ik mij bevoorrecht dat ik dit weer mag beleven samen met mijn gezin. En nóg mooier is het dat we weten dat deze kleintjes weer heel veel geluk gaan brengen bij hun nieuwe mensen!

Bekijk hier de video’s van week 1: